اصطلاحاتی مانند سقف دو قلو و کف دوقلو برای نامگذاری الگوها، اولین بار توسط چارلز داو و سپس پیروانش مانند ویلیام همیلتون، نلسون، رابرت رِی‌یا در دهه 1920 میلادی استفاده شد.

ریچارد وایکاف در دهه 1920 خبرنامه‌ای در مورد تحلیل تکنیکال منتشر کرد که به صورت پستی برای بیش از دویست هزار مشترک ارسال می‌شد. وی سرانجام در سال 1931، دوره‌ مکاتبه‌ای «آموزش سرمایه‌گذاری و معاملات مبتنی بر نظریه‌های تحلیل تکنیکال» را برگزار کرد. ریچارد شابِیکر، سردبیر مجله فوربس و نیویورک تایمز در دهه‌ی 1930، به بررسی الگوهای موجود در سهام پرداخت و احتمالاً اولین کسی است که از واژگانی چون مثلث، پرچم، سر و شانه وغیره برای توصیف نمودارها استفاده کرده است. در سال 1948 رابرت ادوارد (داماد شابِیکر) و جان مگی، اولین نسخه از کتاب «تحلیل تکنیکال روند سهام» را منتشر کردند که در آن الگوهای تکنیکال موجود در نمودار قیمت سهام مورد بررسی قرار گرفته بود. این کتاب به «کتاب مقدس تحلیل تکنیکال» شهرت یافت که تا سال 2009 به چاپ نهم نیز رسید.

در دهه 1950 میلادی، تحلیلگران تکنیکال کم‌کم به ابزارهای پیچیده‌ ریاضی روی آوردند و تنها به نمودارها بسنده نکردند. نتیجه چنین گرایشی منجر به خلق اندیکاتورهایی مانند میانگین‌های متحرک و سایر ابزارها و مفاهیم نوین شد. از افراد سرشناس این دوره می‌توان به کِنِث وارد، ادموند تابِل، کوپاک، واردِن، گارفیلد درو و جورج لیندسی اشاره کرد. پیدایش کندل‌استیک ژاپنی به اواسط قرن هجدهم میلادی بر می‌گردد اما تا مدت‌ها بازارهای مالی در غرب هیچ اطلاعی از وجود آن نداشتند. در اواخر دهه 1980، استیو نیسون نمودارهای کندل‌استیک را به تحلیلگران تکنیکال در آمریکا معرفی کرد. از آن پس نمودارهایی مانند کاگی، کِیس، رنکو وغیره به متدهای تصویری تحلیل تکنیکال اضافه شدند.